Vijf voor acht ’s ochtends, ik zit in de trein en lees een boek over Tibetaanse compassiemeditatie. Het oosten laat al wat schemering zien. Het is rustig, de trein rijdt tegen de spits in.
Opeens hoor ik een ritmisch, schuifelend geluid. Ik kijk rond en zie een rij achter me, aan de overkant van het gangpad, een jongen bij het raam zitten. Zijn blauwe polyester winterjas beweegt op het ritme van het geluid, terwijl hij met een hand in zijn broek naar zijn telefoon kijkt. Ik sluit mijn ogen, ga recht vooruit zitten en probeer mijn hoofd helder te maken. Ik besluit verder te lezen in een houding waardoor hij kan zien dat ik hem kan zien en hoop dat zijn schaamte groter is dan zijn lust. Een nadeel: in deze houding zie ik hem ook, de onderkant van zijn jas is wat omhoog gewreven.
Het is moeilijk concentreren op de Vier Onmetelijkheden als je in je ooghoek een roze balzak op en neer ziet gaan. De letters van het boek raken door de war, ik zie alleen nog maar: “mogen alle wezens vrij zijn van verlangen om te masturberen in de trein.”
